Nice and slowly go up

17 juli
Dag twee van onze trekking. Ondanks dat er veel herrie was in het hotel hebben we toch redelijk goed geslapen.
Om 8 uur in de ochtend staan we dan ook weer te trappelen om weer te gaan. Al zie ik toch wel een beetje op tegen het uur lang trappen lopen .... maar dat zien we dan wel weer.
We vertrekken en gaan al snel weer omhoog. Ik dacht even dat mijn pannenkoekjes weer de weide wereld in wilden, maar gelukkig bleven ze zitten. Een aantal uur stappen we rustig door. Tijdens een korte plaspauze zijn er twee honden die ons volgen en dat blijven ze doen. We zijn bijna bij onze rust/lunchplaats als Sem plots opspringt en verschrikt achterom kijkt waar we zijn. Hij zag, net als ik, een slang van ongeveer anderhalve meter lang en zo dik als een grote fles frisdrank. De honden die ons nog steeds volgden, vonden de slang wel interessant en probeerden hem te volgen. We lokten de honden terug, zodat ze niet in gevecht konden raken met de slang. Na een paar minuten durfde Sem weer verder.
Als lunch krijgen we noedels. Dat is lekker zout als je zo een hele dag loopt. Tijdens de lunch gaat de mobiele telefoons van een van de lokale mensen. Wij kijken elkaar aan en herkennen het deuntje “zachtjes tikt de regen op het zolderraam, ritme van de eenzaamheid.” Ze hebben vast geen idee waarom we lachen, maar dat is niet erg.
Na een uurtje vervolgden we onze weg ..... daar kwam het gevreesde deel. Stapje voor stapje liep ik alle treden omhoog. Soms letterlijk met bij elkaar geknepen billen en mijn handen in de lucht. Zo smal waren de traptreden en zo hoog stonden de planten. Of soms aan een kant planten en aan de andere kant een afgrond van een paar meter. Niet overdreven hebben we vandaag zeker 2500 traptreden genomen. Daar kan de sportschool echt niet tegenop, hihihi.
Daarna was de weg gelukkig veel breder en heel fijn te lopen. Tot de drager een kortere route kende. We liepen heerlijk tussen de bomen door toen de gids en de drager begonnen te springen, gillen en wijzen. Leech! Leech! ..... wij hadden geen idee waar ze het over hadden. Tot ze elkaars schoenen en benen gingen vlooien als apen. Het bleken bloedzuigers te zijn en het stikte ervan. Zo snel als we konden liepen we verder naar de hoofdweg en deden op advies van de gids onze schoenen uit. Ik had er een aantal onder de tong van mijn schoenen, maar verder hadden de bloedzuigers me gespaard. Guido hadden ze door zijn sok te pakken. Het is allemaal niet erg, maar het ziet er zo bloederig uit. Gelukkig hebben we altijd een EHBO-tasje bij ons met oa alcoholdoekjes. Die gebruikten we even en we konden door.
De hoofdweg bleek een grote bouwput. Met honden en al klauterde we letterlijk onze weg naar het oude deel van de hoofdweg. Nog even anderhalf uur heuvelachtig bikkelen kwamen we rond 16.00 uur bij een super mooi hotel in Nagarkot.
Daar aangekomen gingen we lekker douchen, een heerlijke cocktail drinken en lekker eten. Nu is het bijna 20.00 uur en leggen we over niet al te lange tijd onze voetjes, beentjes en hoofdjes te rusten.
Morgen nog een laatste dag die waarschijnlijk een kwart korter (in tijd) zal zijn dan de afgelopen dagen. Tot morgen (als we WiFi hebben).