Wandelen op de grens

Vanochtend weer bijtijds op weg. Met een skilift de berg op om een wandeling te maken.
Waar we precies heen willen lopen, weten we nog niet ... bovenop de berg nog even een laatste plasje. Na het plassen heeft Guido het bedacht, we doen die wandeling van 4 uur. Ik moet even slikken. Mijn benen hoopten, na de wandeling van gisteren, op iets meer rust. Die soort wandelingen staan voor 4 uur op de borden, maar hier moeten wij toch zeker 15 minuten per uur aan toevoegen ... wij willen namelijk ook nog wat rusten en eten onderweg. Maar proberen kan natuurlijk altijd.
Rustig aan gaan we van start en we krijgen gelijk een vette klim te verduren, mijn benen sputteren een beetje tegen. Maar bovenop de eerste top gaat het al wat beter. We lopen van top naar top. Een snelle blik op de kaart verteld ons dat we (zo'n beetje) op de grens tussen Zwitserland en Oostenrijk lopen ... een mooi idee, toch?
Na zo'n 2,5 uur lopen (net voor de helft) komen we bij een kruis. Daar hebben we uitgerust en gegeten.
Ik bedacht me dat ik (en mijn benen) dit wel ver genoeg vonden. Guido's benen dachten er net zo over, dus we zijn dezelfde weg terug gegaan. Niet erg hoor, want op de terugweg zie je weer andere dingen dan op de heenweg.
Terug bij de skilift met skistube blijkt er een feest van de ouderenbond te zijn. Allemaal ouderen zingen en dansen op Oostenrijkse muziek. Die sfeer was erg leuk en gezellig.
Roodgebruind en aardig vermoeid zijn we nu weer in het huisje. Morgen zullen we het rustig aan doen, want zaterdag gaan we alweer richting Nederland.